Als je blaft
×
Als je blaft
Besprekingen
De hoofdpersoon in dit prentenboek is een hondje dat het beu is dat zijn ouders steeds ruzie maken. Samen met zijn zusjes Layla en Marie en broertje Max bouwt hij een hok boven op hun huis, dat verboden is voor grote mensen. In dit pakkende boek, waar de lezer direct in het verhaal wordt getrokken, wordt de impact van een conflictueuze relatie tussen ouders treffend duidelijk gemaakt. De vier hondjes voelen de spanning tussen de ouders en horen iedere ruzie, die vaak aanvoelt als een storm. Ze reageren daar ieder op hun eigen manier op: de een wordt boos en wil ruzie maken, de ander is verdrietig en wil zich terugtrekken en de jongste betrekt het op zichzelf en vraagt zich af wat ze fout doet. Het boek helpt ouders te begrijpen hoe het voelt voor kinderen wanneer er spanningen zijn en het helpt kinderen om te begrijpen wat ze zelf voelen. De opvallende, speelse en expressieve illustraties zijn gemaakt in heldere kleuren, gecombineerd met fluorescerend oranje. Achter in het boek vind j…Lees verder
Als je blaft
De muren zijn precies van karton wanneer mama en papa ruzie maken. Je hoort ze roepen en brullen, het is zoals een storm die voorbij raast. Op een dag zeggen Max en Layla tegen elkaar dat het zo niet verder kan, ze willen dit niet meer en willen verhuizen. Naar Oma? Nee, ze willen bij hun ouders blijven, maar dan zonder al die ruzie. Ze maken grote borden met duidelijke teksten, het huis staat er vol van. Mama en papa schrikken zo erg dat ze besluiten de strijdbijl te begraven.
In dit verhaal zijn het de illustraties die alle gevoelens orkestreren en die de tekst verteerbaar maken. Het afgebeelde gezin is om te beginnen een hondenfamilie en dat geeft minder zwaarte aan het verhaal. De kleuren zijn soms fluorescerend en soms heel dreigend, zoals de blauwe schaduw van papa en mama op de muren die het effect heeft van een stilte voor de storm. Ze versterken de emoties rond wat er gaat komen. En zo kan je het hele boek lezen, via de sterke kleuren en de met zwier…Lees verder
Als je blaft
De muren zijn precies van karton wanneer mama en papa ruzie maken. Je hoort ze roepen en brullen, het is zoals een storm die voorbij raast. Op een dag zeggen Max en Layla tegen elkaar dat het zo niet verder kan, ze willen dit niet meer en willen verhuizen. Naar Oma? Nee, ze willen bij hun ouders blijven, maar dan zonder al die ruzie. Ze maken grote borden met duidelijke teksten, het huis staat er vol van. Mama en papa schrikken zo erg dat ze besluiten de strijdbijl te begraven.
In dit verhaal zijn het de illustraties die alle gevoelens orkestreren en die de tekst verteerbaar maken. Het afgebeelde gezin is om te beginnen een hondenfamilie en dat geeft minder zwaarte aan het verhaal. De kleuren zijn soms fluorescerend en soms heel dreigend, zoals de blauwe schaduw van papa en mama op de muren die het effect heeft van een stilte voor de storm. Ze versterken de emoties rond wat er gaat komen. En zo kan je het hele boek lezen, via de sterke kleuren en de met zwier…Lees verder
Als je blaft
De muren zijn precies van karton wanneer mama en papa ruzie maken. Je hoort ze roepen en brullen, het is zoals een storm die voorbij raast. Op een dag zeggen Max en Layla tegen elkaar dat het zo niet verder kan, ze willen dit niet meer en willen verhuizen. Naar Oma? Nee, ze willen bij hun ouders blijven, maar dan zonder al die ruzie. Ze maken grote borden met duidelijke teksten, het huis staat er vol van. Mama en papa schrikken zo erg dat ze besluiten de strijdbijl te begraven.
In dit verhaal zijn het de illustraties die alle gevoelens orkestreren en die de tekst verteerbaar maken. Het afgebeelde gezin is om te beginnen een hondenfamilie en dat geeft minder zwaarte aan het verhaal. De kleuren zijn soms fluorescerend en soms heel dreigend, zoals de blauwe schaduw van papa en mama op de muren die het effect heeft van een stilte voor de storm. Ze versterken de emoties rond wat er gaat komen. En zo kan je het hele boek lezen, via de sterke kleuren en de met zwier…Lees verder
Als je blaft
De muren zijn precies van karton wanneer mama en papa ruzie maken. Je hoort ze roepen en brullen, het is zoals een storm die voorbij raast. Op een dag zeggen Max en Layla tegen elkaar dat het zo niet verder kan, ze willen dit niet meer en willen verhuizen. Naar Oma? Nee, ze willen bij hun ouders blijven, maar dan zonder al die ruzie. Ze maken grote borden met duidelijke teksten, het huis staat er vol van. Mama en papa schrikken zo erg dat ze besluiten de strijdbijl te begraven.
In dit verhaal zijn het de illustraties die alle gevoelens orkestreren en die de tekst verteerbaar maken. Het afgebeelde gezin is om te beginnen een hondenfamilie en dat geeft minder zwaarte aan het verhaal. De kleuren zijn soms fluorescerend en soms heel dreigend, zoals de blauwe schaduw van papa en mama op de muren die het effect heeft van een stilte voor de storm. Ze versterken de emoties rond wat er gaat komen. En zo kan je het hele boek lezen, via de sterke kleuren en de met zwier…Lees verder
Over Stefan Boonen
CC BY 3.0 - Foto van/door Stefan Boonen
-
Stefan Boonen
-
Julie Vangeel