De lay-out van dit bijzondere prentenboek verraadt het al; dit is een van die zeldzame prentenboeken die het (jonge) publiek blijven uitdagen en verrassen. De schutbladeren, mét tandafdrukken en de waarschuwing 'Eet dit boek niet op a.u.b.' zetten de toon voor het verdere verloop. Niet toevallig verscheen Oliver Jeffers boek (illustrator van de Wereldboekendag in 2007) bij uitgeverij Pimento, dat met de kwaliteitsvolle adolescentenromans van o.a. Meg Rosoff, Gemma Malley en Linzi Glass een patent lijkt te hebben op grens- en leeftijdsoverschrijdende boeken.
De lay-out ademt de sfeer van boeken en lezen uit, en als lezer ervaar je dan ook een complete immersie in de wereld van het boek, in woord én beeld. De illustraties en tekst vormen een perfecte symbiose: wie leest dat hoofdpersonage Harry van boeken houdt, ziet hem tegelijkertijd tevreden aan een boekje knabbelen. En als blijkt dat rode boeken zijn absolute voorkeur genieten, tonen de illustraties hoe Harry met smaak 'Mao's rode boekje' oppeuzelt. Dergelijke knipoogjes naar de volwassen (voor)lezer dragen ruimschoots bij tot het ge(s)laagde leeftijdsoverschrijdende karakter van dit prentenboek. Harry blijft het onbetwiste hoofdpersonage; er is weinig interventie van nevenpersonages. De auctoriële vertelstem blijft een observator, die de gebeurtenissen op tamelijk afstandelijke wijze becommentarieert, wat de absurditeit nog verhoogt.
Extra voordelig is dat Harry steeds intelligenter wordt van al dat boeken eten, een proces dat je als bonus nog eens krijgt uitgelegd op parodiërend wetenschappelijke wijze. Tot Harry zich een literair-wetenschappelijke indigestie vreet en alle opgedane kennis hopeloos door elkaar raakt. Even zit onze held in zak en as, tot hij het plezier van het lezen ontdekt.
Door zijn grote hoofd, smalle lijfje en sterk wisselende expressie, toont Harry zich als een innemend figuurtje. Jeffers plaatst zijn hoofdpersonage tegenover een achtergrond van boekruggen, atlassen en vergeelde encyclopedieën, wat de affiniteit met de wereld van het boek verhoogt. De zwierige en uitermate speelse schikking van de woorden, het gebruik van lemma's uit het woordenboek, aangevuld met een streepje collagestijl, staan in sterk contrast met de veelkleurige Harry. Het maximale gebruik van de bladspiegel, het uitgebalanceerde kleurenpalet en de suggestieve expressie dragen bij tot de rijkdom van Jeffers' illustratieve wereld.
Deze gerichte en erg waardevolle ode aan de wereld van het boek mag voor mij dan ook een moderne klassieker onder de prentenboeken worden. [J]

Harry vindt boeken letterlijk om op te eten. Hij begint met een hapje van een woordje en al snel eet hij virtuoos in één hap een boek op. Zo verslindt hij woordenboeken, atlassen en moppenboeken. Hoe meer hij eet, hoe meer hij weet. De inhoud van het boek gaat rechtstreeks naar zijn hersenen. In zijn drift om de slimste mens ter wereld te worden overeet hij zich, wordt misselijk en alles raakt ontregeld. Dan trekt een half opgegeten boek op de grond zijn aandacht en begint Harry te lezen. Een kolderiek, hilarisch verhaal in een prachtig ruim formaat, goed verzorgd prentenboek met collageachtige bladzijden vol details en grapjes in verschillende technieken. De tekst in harkerige schrijfmachineletter en het beeld versterken elkaar. Op de achterzijde van dit originele kunstwerkje staat de waarschuwing om het boek niet op te eten. Er is echter al een hap uit genomen! Veel lees- en kijkplezier. Voor een ruime leeftijdsgroep vanaf ca. 5 jaar.