Als weeskind hoor je dolgelukkig te zijn wanneer er familie opduikt om zich over je te ontfermen. Maar kleine Gertie voelt zich niet op haar gemak bij haar nieuwe tantes en oom. Niet verwonderlijk als je weet dat de drie een beruchte misdaadbende vormen en Gertie willen gebruiken om twee beroemde diamanten uit het plaatselijke museum te stelen, de ogen van Loena Boena. Wanneer Gertie hun snode plannetje door heeft, is het al te laat. Ze vreest zelfs dat het inbrekersvak in haar genen zit, want ze is er wel erg handig in...

Gerties tantes beelden alle clichés van de klungelige inbreker uit en het verhaal wordt met humor verteld. Zo hoeven ze nooit af te wassen: als alle borden vuil zijn, stelen ze gewoon een nieuw servies. Al bij al blijft De ogen van Loena Boena een boekje om snel te lezen en snel weer te vergeten. Het verhaal is heel oppervlakkig en voorspelbaar uitgewerkt.

Meer indruk maken de illustraties van Ann de Bode. Die stijgen boven het banale verhaal uit. De personages krijgen grappig vorm als lange, slungelachtige figuurtjes met blozende kaken. Ze worden van een naamplaatje voorzien en hun gevoelens worden weergegeven met opgeplakte vraagtekentjes of donderwolkjes. Geslaagd vond ik de tekening waarop de detective die de misdadigers op het spoor is, wordt neergeslagen. Dit levert een heel beweeglijke prent uit kikkerperspectief op, ongetwijfeld het geslaagdste moment van heel het boek.

[Vanessa Joosen] Verberg tekst

Gertie heeft het na de dood van haar ouders naar haar zin in het tehuis waar ze woont, maar moet opeens bij twee vreemde tantes gaan wonen, die een hotel hebben zonder ooit gasten te krijgen. Met behulp van haar buurjongen komt ze erachter dat het de tantes te doen is om haar gave snel sloten te kunnen openen, een familietrekje, en dat ze alleen in huis is genomen om juwelen uit het museum te stelen. Maar dan bedenkt ze haar eigen plannetje, waardoor de tantes aan het kortste eind trekken, want van criminele zaken moet Gertie niets hebben! Aardig verhaal over goed en kwaad, vanuit kinderlijk perspectief geschreven, waarin de hoofdpersoon ondanks alles zichzelf trouw blijft en verantwoording neemt voor haar eigen daden. De karakters en gedragingen van vooral de volwassenen in het verhaal worden op een wat clichématige manier beschreven, die van de beide kinderen zijn wat meer uitgewerkt. Vlot taalgebruik, veel spreektaal met aardige vondsten. Sfeervolle karikaturale zwart-witillustraties die hier en daar op collages lijken. De donkere omslag past uitstekend bij de inhoud. Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst