***

Lydia Davis schiep in de jaren 70 een compleet eigen en eigenzinnig genre. Werkelijk alles wat in haar opkomt, kan ze in haar ultrakorte verhalen kwijt, van observaties en gedachtespinsels tot opgevangen dialoogjes of ontregelende aforismen. 'Onze vreemden' telt er 150, soms niet meer dan een paar zinnen lang. Niet álle gestolde gedachten zijn even memorabel. Maar haar oog voor detail is vaak zo scherp dat de Amerikaanse je net even anders naar de wereld laat kijken. Of ze laat je gewoon glimlachen, bijvoorbeeld om die vrouw die een gesprek over regenjassen 'op redelijke toon' afsluit: 'Het hóéft geen Burberry te zijn!' 

 

Een literaire verhalenbundel van Lydia Davis over menselijke relaties en (mis)communicatie. In de korte verhalen in deze bundel komen mensen kortstondig samen in een trein, een restaurant of op straat. Gesprekken worden zijdelings opgevangen en verkeerd begrepen; een klein kind herkent een ei in een pingpongbal; gemompel blijkt een van de ergernissen in een huwelijk. Lydia Davis creëert met haar scherpe observaties onverwachte perspectieven op de ogenschijnlijk toevallige, onbeduidende wrijvingen van het dagelijks leven. De verhalen zijn vaak niet langer dan enkele pagina’s. In eigenzinnige, talige en observerende stijl geschreven. Vooral geschikt voor literaire lezers. Lydia Davis (1947) is een Amerikaanse schrijver. Ze schreef een roman, zeven verhalenbundels en twee essaybundels. Ze ontving onder meer de Man Booker International Prize 2013 voor haar gehele oeuvre. Tevens vertaalde ze een groot aantal Franse auteurs, onder wie Flaubert, Proust en Foucault.