In dit boek maken we kennis met Eva, het slachtoffer van een vluchtmisdrijf. Het boek is gebaseerd op waargebeurde feiten en werd al in 2006 geschreven. Nu, tien jaar later, bllijft het onderwerp brandend actueel. Eva is een levenslustige achttienjarige tot ze een paar dagen voor Kerstmis ongelooflijk veel pech heeft. Wanneer ze met haar fiets een kruispunt wil oversteken, botst ze met een auto. De chauffeur kijkt of ze nog leeft en laadt dan haar fiets koelbloedig in zijn auto, zodat hij kan wegrijden. Wat voor Eva en haar familie volgt is de hel. Ze ligt enkele weken in coma, maar weet daar toch uit te ontwaken. Dan begint de periode die waarschijnlijk het moeilijkst is geweest in haar leven: het herstel. Daarvoor komt ze terecht in Pulderbos. Daar is ze de oudste patiënt, een gegeven waar ze zich niet meteen goed bij voelt.

Hoe Eva dit alles beleeft lezen we in een zeer directe vorm, doordat alles in de ik-persoon en in de tegenwoordige tijd geschreven is. Het boek leest als een trein, dankzij de schrijfstijl, de onderverdeling in korte hoofdstukjes en de beperkte omvang. Het in één keer uitlezen is niet moeilijk. Toch wordt het hele herstelproces dat Eva doormaakt goed beschreven. We lezen hoe ze balanceert: enerzijds is er woede, voor de chauffeur, die haar droom om kunstgeschiedenis te gaan studeren en de wereld rond te trekken, in één klap aan diggelen sloeg, en anderzijds is er de hoop die ze heeft wanneer ze beetje bij beetje vooruitgang boekt.

De band met haar familie is niet gemakkelijk. Hoewel Eva beseft dat deze mensen ongelooflijk veel voor haar doen, is ze soms zo boos dat iedereen in haar buurt het moet ontgelden. Ook de hulpverleners krijgen het hard te verduren wanneer Eva weer door een pijnlijk dal van wanhoop gaat. Voor deze paramedici krijg je als lezer respect. Je moet het maar doen om telkens opnieuw tijdens een revalidatieperiode het beste uit mensen te halen. Dat dat soms heel weinig is, leren we doordat we ook de vrienden van Eva in Pulderbos leren kennen. Eva komt er in vergelijking met sommige anderen zeer goed vanaf. Je kan het als lezer niet laten om zo sterk mee te leven dat er wel traantjes kunnen vloeien. Het verhaal wordt in een nawoord aangevuld met een interview dat nu, twaalf jaar later, door een journaliste van Eva werd afgenomen. Op zich is dat zeker een meerwaarde.