Waar de leefruimte gevaar loopt, ontstaat vluchtgedrag. Zo was het toen, zo is het nu. In juni 1940 ontvluchtten hele horden Parijzenaren hun stad bij de nadering van het Duitse leger. In die afgeladen karavaan op drift ook de Franse schrijver-essayist van joodse origine Léon Werth (1878-1955), die tussen 11 juni en 13 juli met zijn vrouw, maar vooralsnog zonder zoon Claude, hun vakantiehuis in de Jura tracht te bereiken. Zijn visionaire verslag, overigens pas in 1992 gepubliceerd, laat zich lezen als een antropologische expeditie. Voorop staan zijn eigen bezorgdheid en confrontaties met vriend en vijand, waarnaast hij vervolgens ook de bonte stoet medevluchters in beeld brengt, hun ontworteling, hun wisselende stemmingen, hun inzet. Zo groeit een tragikomisch gestileerde kroniek die tegen de achtergrond van geruchten en wantrouwen het menselijk falen belicht, enerzijds profiteurs en collaborateurs portretteert, anderzijds verzet en onbaatzuchtigheid vastlegt, contouren van wat op handen is. Diverse toelichtingen zetten een en ander in verhelderend perspectief. Verberg tekst