Zoé en Theo, zus en broer, kleuters nog. In de boekjes die aan het tweetal gewijd zijn, maken ze telkens kennis met een ander aspect van de hen omringende wereld. Eenvoudige, alledaagse gebeurtenissen die allemaal een bevredigend einde hebben.

Zoé en Theo gaan wandelen met papa en mama. Gelukkig maar dat hun ouders er bij zijn want nu kan papa tenminste Zoé uit de greppel halen, met het eendenkuiken dat ze daar had gevonden. Even later blijkt het kuiken een uitgebreide familie te hebben.

De illustraties nemen de voornaamste plaats in de boekjes in. De tekst blijft tot enkele regels beperkt. Het aardige is echter dat plaatjes en tekst samen het verhaal vertellen, ze vullen elkaar aan, kunnen niet zonder elkaar. De weergave van de kinderen is nogal stereotiep. Dat valt vooral op als er behalve het tweetal nog meer kinderen op een illustratie voorkomen. Prettige kijk- en voorleesboekjes.

[Herman Kakebeeke]

Zoé en Theo gaan met hun ouders wandelen in de regen. Zoé dwaalt weg, valt in een greppel waar ze een eendenkuikentje vindt. Papa haalt haar uit de greppel, het kuikentje vindt haar moeder weer. Het vijfde deeltje in een serie vierkante prentenboekjes over de kleuters Zoé en Theo. Het verhaaltje is simpel en weinig boeiend. Bij de grote illustraties over een of twee pagina's staat weinig tekst. Deze is eenvoudig en ondersteunt de illustraties. Ze zijn in heldere kleuren, maar doen wat gladjes aan. De volwassenen zijn vrij kinderlijk afgebeeld. Vreemd is, dat Zoé keurig schoon en helder uit de modderige greppel wordt gehaald. De tekst op pagina 9 klopt niet met de tekening: Zoé is niet in haar eentje, er staan drie koeien naar haar en het kuiken te kijken. Het boek is gebonden en verzorgd uitgegeven. Peuters vanaf ca. 3 jaar zullen het verhaal zelf vrij gemakkelijk terug kunnen lezen.