De verhalen van Kikker en Pad verschenen voor het eerst in de jaren ‘70 en werden eind jaren ‘70 en in de jaren ‘80 in het Nederlands vertaald. Lobel werd vele malen bekroond: 2 maal een Zilveren Griffel, een Zilveren Penseel en 8 keer een Vlag en Wimpel. Al die prijzen zeggen al veel over de kwaliteit. Omdat het over twee dieren gaat - andere personages komen er nauwelijks in voor - zijn de verhalen absoluut niet gedateerd. Kikker is een vinnig, actief beest, de eeuwige optimist, Pad doet het liever wat kalmer aan. Zijn bed is zijn favoriete plek, maar uiteindelijk doet hij toch wel mee, als hij nadien maar kan uitblazen. Zo wil Pad een even mooie tuin als Kikker, die hem wel waarschuwt dat het hard werken is. Voor een keertje is Pad echt ongeduldig. Hij zaait de zaadjes, praat tegen ze, en als ze niet onmiddellijk uitkomen, schreeuwt hij ertegen. ’s Nachts zet hij kaarsen in de tuin, want de zaadjes zijn vast bang in het donker, hij leest ze ook een verhaaltje voor. De volgende dagen zingt hij voor de zaadjes, hij leest gedichten, hij speelt viool … Als ze dan na een paar dagen uitkomen, moet Pad wel besluiten dat het inderdaad echt wel hard werken is, een mooie tuin. Het boek volgt de natuur: het begint in de lente en eindigt in de winter. Dit geeft een mooi afgerond geheel. De verhalen zijn zo eenvoudig, er gebeurt ook helemaal niet veel, de taal is zo glashelder, dat het lijkt alsof ze vlotjes uit de mouw werden geschud en het helemaal niet moeilijk was om ze te schrijven. Als het zo gemakkelijk was, zouden er natuurlijk veel meer boeken moeten zijn van deze hoge kwaliteit. Het boek is zeer verzorgd gelay-out en gedrukt op dik, prettig aanvoelend papier. De illustraties zijn nog altijd even simpel als betoverend. Vele uren lees- en kijkplezier dus, zowel om voor te lezen aan oudere kleuters als om zelf te lezen voor 6-en 7-jarigen.