Kleine jongens met grote voetbaldromen. Je komt ze overal ter wereld tegen, op straten, in parken en op pleintjes, jonglerend met de bal en weergaloze doelpunten van hun helden naspelend. De Rotterdammer Sedar Socrates Soares was zo'n jongen, genoemd naar de Braziliaanse voetballer, niet de filosoof. Tijdens een sneeuwballengevecht op straat werd hij door een onbekende schutter doodgeschoten. Hij was dertien jaar en een jeugdscout van Feyenoord had zijn talent al opgemerkt. Wanneer de mieren schreeuwen is een pakkend in memoriam van Alex Boogers voor dit voor het ongeluk geboren Rotterdams jongetje. De novelle is een bewerking van het korte verhaal Ziel dat Boogers eerder ter gelegenheid van de Week van het Rotterdamse boek 2010 schreef. Het werd door de schrijver twee weken voor de papieren relase gratis via zijn eigen website verspreid uit onvrede met de beperkte distributie. De weggeefactie werd een succes met tienduizenden downloads. Ondertussen raakte ook bekend dat het boek verfilmd zal worden. 
De feiten zijn wat ze zijn, koud en hard. Op een sneeuwdag in februari 2003 is er een incident aan een metrostation waarbij een jongen het leven laat. Sneeuwpret en joie de vivre eindigen in een bloedige tragedie. Hoe is dit kunnen gebeuren? Alex Boogers neemt deze waargebeurde gebeurtenis als uitgangspunt voor een knap geconstrueerde novelle over de fragiliteit van het leven. Het verhaal vangt aan met het relaas van de vertelfiguur, de auteur zelf die in een taxi op weg is naar de universiteitscampus waar hij een voordracht zal geven. Ondertussen vertelt de taxi-chauffeur hem gelaten over de winter die alles veranderde. De betreurde Sedar Socrates was zijn neefje. Zijn wanhoop om zoveel onrecht staan in schril contrast met de boodschap die de schrijver in zijn voordracht wou meegeven: het belang van zelfverwezenlijking en jezelf steeds opnieuw heruitvinden. Beide verhaallijnen verstrengelen tot een gestileerde parabel over overleven in een meedogenloze samenleving. Leidmotief in Wanneer de mieren schreeuwen is het zoeken naar je plaats in het universum. Op de dag dat Sedar Socrates Soares sterft, laten zeven mensen het leven in een spaceshuttle.
Boogers suggestieve en beeldrijke proza ademt zowel weemoed als combativiteit uit. Als ex-bokser trekt hij parallellen tussen het leven en de wereld van de sport. Inventief speelt hij met bestaande cliché's en metaforen. 'De bal is rond en onpartijdig. Die rolt naar iedereen op dezelfde manier.' Of geldt dat alleen op de groene grasmat? Boogers schuwt het melodrama niet, dikt aan waar nodig maar deze pathos is nooit storend. Triomf en tragiek liggen immers dicht bij elkaar in deze geslaagde en hartverwarmende literaire hommage aan Sedar Socrates Soares.
[Laurent Meese]

In deze op een ware gebeurtenis* gebaseerde roman is een schrijver, ook Alex Boogers geheten, in een taxi op weg naar een school voor zijn zoveelste lezing over schrijven, boksen en succes. Hij is zoals altijd rijkelijk vroeg en heeft daarom alle tijd om te luisteren naar het verhaal van de taxichauffeur, Gabriel Rivalo, waarmee deze nog steeds in zijn maag zit. Het gaat over zijn tien jaar geleden, in 2003 vermoorde neef Socrates (13), een begenadigd Rotterdams voetballertje, dat met zijn vrienden uit baldadigheid sneeuwballen naar een sportwagen gooide en vervolgens werd neergeschoten. De dader is nooit gepakt. Hierdoor aangegrepen wijzigt Boogers zijn lezing en vertelt op school over Socrates, vermengd met het drama van het ruimteveer Columbia, dat op dezelfde dag plaatsvond, waarbij zeven mensen omkwamen. De in korte zinnen vertelde novelle oogt aanvankelijk warrig, vooral door de vele schakelingen (o.a. naar Socrates’ moeder, zijn zus, Gabriel, diens vrouw) en de cursief ingevoegde filosofische voetbalteksten, schuurt soms tegen het sentimentele aan, maar wordt steeds aangrijpender naarmate het droeve verhaal van de zinloze moord zijn hoogtepunt bereikt. Normale druk.